จงยิ้มรับกับความตาย

หวัดดีครับ หายหน้าหายตาไปนาน วันนี้ ผมมีเรื่องที่จะมาเล่าสู่กันฟัง ขอตั้งชื่อเรื่องนี้ว่า "จงยิ้มรับกับความตายใบตนเอง" ปกติคนเรามักจะกลัวว่าความตายนั้นน่ากลัว แต่ผมว่าความตายนั้นใกล้ตัวมากกว่า ซึ่งอาจจะห่างแค่ปลายจมูกเท่านั้นครับ ผมว่าเราควรจะเตรียมตัวตายได้ตลอดเวลาเมื่อเราเริ่มรู้แล้วว่าเราเป็นคน ผมเองก็คิดเช่นนี้อยู่ตลอดเวลาเช่นเดียวกัน และมักจะบอกกับภรรยาและลูกที่ยังเล็ก (6 เดือน) อยู่เสมอว่า ถ้าผมเป็นอะไรไปก็ไม่ต้องคิดมาก เพราะผมรู้ตัวเองดีว่าเป็นอะไร และทำไมนอกจากนั้นผมก็ยังบอก คุณแม่ ที่ผมรักและเคารพเหมือนกันว่่า ถ้าผมเป็นอะไรไปก็ไม่ต้องรักษาอะไรมากมันเปลืองค่าใช้จ่าย ทำไมเหรอ บางท่านอาจจะคิดว่าผมบ้าหรือสติไม่ดีแน่ คนในครอบครัวที่ไหน อยากให้คนใกล้ชิดตาย แต่ผมกลับคิดต่างไปครับ เพราะ เราไม่สามารถห้ามตัวเองได้ว่าเราจะตายเมื่อไร แต่เราแคบอกตนเองได้ว่า เราควรจะดูแลตนเองอย่างไรให้ดีที่สุดต่างหาก (ความคิดส่วนตัวครับ) แต่ถ้าเมื่อไรเราต้องตายจากคนที่เรารักหรือเคารพที่สุดไป เราควรจะถามตนเองว่า เราทำอะไรเพื่อครอบครัวหรือคนที่เรารักแล้วหรือยัง นั่นแหล่ะที่สำคัญที่สุด.